Zomervlammen

[p. 118]

IV

Hoe zonderbaar! - In onze kinderdagen,

zo lang voorbij,

kon ik u nauw, gij nauwliks mij verdragen;

gij schuwdet mij.

Hoorde ik u lachen, als een wanklank drong het

mij in 't gemoed;

en schreidet gij, als vogelliedjes klonk het

en 'k juichte: ‘Goed!’

Doch moest ik u een halve dag ontberen,

een enkel uur,

scheen me elke stond, heenvliênde op loden veêren,

een eeuw in duur.

U te gemoet zwol juichend heel mijn ziele,

zag ik u weer;

doch, ver van u te omvatten, machtloos vielen

mijn armen neer...

Zó scheidde ons Vreugde! Smart bracht ons te zamen

Nu héb ik u!

En wenend juichen wij elkanders namen... -

Begrijpt gij 't nu?

Begrijpt ge nu, wat ons de dichters leren,

't geheim, zo groot

en schrikkelik: ‘O Mens! Gij zult ontberen

tot in de dood!’