Zomervlammen

[p. 110]

LXXXII

Hier moet en zult gij zwijgen

o gij, waar geen van weet,

een poosje zwijgen en slapen,

mijn Leed!

Een poosje moet gij sparen

uw tandjes, zo scherp en wreed;

niet bijten meer, niet knagen,

mijn Leed!

De hoge beuken reuzelen

zo stil in de stille lucht,

en de kalmus, aan mijn voeten,

't is net, alsof hij zucht.

En het water, aan mijn voeten,

dat ligt zo glad, zo stil... -

Hier moet gij zwijgen, slapen,

mijn Leed, ik wil, ik wil!

O! Mocht ik in 't zelfde water,

zonder dat een het weet,

mij laten glijden en zinken

en slapen met u, mijn Leed!

Wel even zou het water

opspringen hoog en breed...

Dan zou het toegaan en slapen

over mij en mijn dode Leed...

O! Kon ik met eigen handen,

gij, die 'k toch nimmer vergeet,

u wurgen en werpen in 't water,

mijn leed, mijn knagend Leed!