Zomervlammen

[p. 75]

LVI

‘Een zeegning op jë ogen,

je handen en je mond.

Een heilwens van mijn harte

in 't jouwe!’ - Lief, zo stond

het in je brief te lezen,

en het doortrilde mij,

als zat je zelf, zacht sprekend,

op eenmaal nevens mij.

‘Een zeegning op mijn ogen...!’

opdat ik, overal,

in vormen, lijnen, kleuren

slechts schoonheid vinden zal?...

‘Een zeegning op mijn handen...’

opdat ik, wat ik zag,

in klank en maat van verzen

voor jou vertolken mag?...

En dan het schoonste en beste:

‘een zeegning op mijn mond’.

Ach! Is er groter zegen

dan 'k op jouw lippen vond?

Alle eer en heil der wereld

is mij de kus niet waard,

die, voor één enkele stonde.

mijn ziel met de jouwe paart.