Zomervlammen

[p. 35]

XXIV

Hoe smartlik hijgt gij,

mijn liefste leven,

waarom toch zwijgt gij

en zie ik beven,

uw lippen bang?

Kunt gij niet spreken,

't mij niet vertrouwen,

of zal dan breken

van enkel rouwen

't harte, dat dicht bleef en stom zo lang?

Mag ik niet weten

wat u doet stenen,

naast u gezeten

niet medewenen

en, op uw hoofd,

mijn handen leggen

met teder vragen:

‘Wil 't al mij zeggen!

En laat mij dragen

helleft van 't leed, dat de rust u rooft?’

Toen keek me in de ogen

de zoete, goede,

en sprak bewogen:

‘De Heer verhoede

dat ge eens 't ervaart....

Gij wilt het weten,

gij, wrede, lieve!....

Gij hebt vergeten,

hoe diep 't mij grieve:

mondje, dat kuste, is een wéerkus waard!’