Zomervlammen

[p. 18]

XV

Jij schone, heerlike lieve,

jij, die ik niet hebben mag,

wat doe je me zo verlangen

en trachten nacht en dag...?

Wat doe je me zo verlangen.

die toch, vol ootmoed groot,

als een bedelaar kniel vóor je voeten

en smeek om een stukje brood?

Kan liefde bescheidener wezen?

Was ze ooit met zo weinig voldaan?

Ach! zo jij mij duizend maal méér vroegt,

hoe graag werd het toegestaan!

Ei, vroeg ik je nog om je leven,

om je hele leven,... maar neen,

geen jaar, geen maand van je leven

verlang ik, - een uur maar alleen.

Een uur, om mijn wonderende ogen

te wennen aan 't hemels licht,

dat gloort uit je diepdonkere ogen

en glanst op je blozend gezicht!

Een uur, om de brand van mijn lippen,

als met lavende perelwijn,

te koelen met jouwe kussen,

een uur, om een god te zijn.

[p. 19]

 

En voor dat uur, dat éne,

 

waarbij geen eeuwigheid,

 

geen duizend eeuwigheden

 

het halen, - o jij, die zijt

 

 

 

zo hoog, zo mooi, zo edel,

 

weet jij, wat voor dat uur

 

ik jou in ruil zou geven?

 

Mijn hele levensduur!

 

 

 

Mijn leven, heel mijn leven,

 

elke nacht en elke dag,

 

ik wou zë er álle voor geven,

 

jij, die ik niet hebben mag.