Loreley

[p. 251]

XLIV.

Uw' boezem, als een dorstig wicht,

heb ik met beider hand omvangen....

Al 't licht der heemlen glanste op mijn gezicht
en wellnsttranen vloeiden langs mijn wangen.

Mijn lippen preste ik, blauw van dorst,
op uwen mond, die zachtjes trilde....
- Daar boodt gij, in vervoering, plots uw borst,
blank als een zwaan! - of gij mij laven wilde!

En ik - ik heb mijn droogen mond
aan uw gezegend vleesch gesloten,
en, kind en minnaar beide, één enklen stond,
met langen teug, al's hemels heil genoten.

Doch, toen daar 't eerste dropje bloed
uit uwe heup, mijn lip bevochtte,
toen heb vruchtloos, krimpend voor uw voet,
gesnikt,.... gesmeekt.... dat ik - zóó - sterven mochte!