Loreley

[p. 233]

XXXV.

Aan da Vinci.

Da Vinci! eeuwen her bewondert 't smeltend oog

des minnaars, 't godlik beeld dier wondere Joconde,

die, als een engel, door uws levens woestheid toog
en wier bekoorlikheid, gij, dood, nog blijft verkonden

door kracht van uw palet en kleuren. Zeg mij, hoog
geroemde Schepper, toen gij op dien rozigen monde,
zoo teeder, fijn geplooid uw lippen, brandend droog
van 't vuur des kussens, overzalig pressen konde’ -

gij in die oogen, waar uit gansch die hemel straalt
die uwe dichterziel eens droomde, 't woord mocht lezen:
‘Ik min u, kunstenaar, en wil slechts de uwe wezen!’

toen mocht gij, oude meester, die als god daar praalt
in 't rijk des roems, gerust, nog onverzadigd sneven;
- Joconde, uw liefde leeft: dáár is het eeuwig leven!