Loreley

[p. 212]

Adhingka.
XXV.

Ik heb, in het dichte berkenbosch,

waar eens uwe lippen mij kusten

in 't zwoele lommer, op 't donzig mos,

nog eens, ô nog eens willen rusten....

Weer bloeien er twijgjes, rijzers en blaren,

zoo groen en zoo geurig als 't ander jaar!

Weer kwelen er, even wonderbaar

de zwermende vogelscharen!

Nog zift dezelfde zonneglans

door de looverkens neêr op de zoden.

Maar kussen en eeden... Waar blijven zij thans!

Eilaas!

Gevloden, gevloden, gevloden!

Ik heb, in het dichte berkenbosch -

die schuilplaats der zoete beminden! -

gansch dicht bij het wegelken, diep in het mos,

uw voetspoor willen vinden!

[p. 213]

 

Nog schenen er strootjes, pijltjes en halmen

 

half neêrgedrukt en platgetreên.

 

Nog scheen, als vroeger, rond mij heen

 

uw amberen adem te walmen.

 

Doch wat ik niet meer vond, - dat was

 

die traan die 'k u eens zag weenen -

 

Thans perelt aleen nog de dauw op het gras!....

 

Eilaas!

 

Verdwenen! verdwenen! verdwenen!