Loreley

[p. 211]

XXIV.

In 't eerste scheemren des zomernachts,

dwaal ik, aleen, door de dreven.

Traag donkert het spansel! - Wijd, in het West,

zie ik nog nimben zweven.

Onder der linden suizlende kruin

rijst een bekorend fluisteren!

Arm hert! wat óf u zoo vreemd doet slaan!

schier weenende sta ik te luisteren!

Onwederstaanbaar herleven in mij

der liefde steeds smeulende vonken!

Doodsbleek ben ik voortgegaan,

doch wankelend, sukkelend, dronken!

Maar toen ik die zalig-beminnende twee

ging stooren, met hoorbare schreden,

vlocht juist, tot een innigen zoen, de knaap

zijn meisje den arm om de leden.

Och neen! Ik had er het hert niet toe

éénen stond maar dien kus te verhinderen!

Weenend ben ik van daar gevlucht,

voor het heil dier onwetende kinderen!