Loreley

[p. 180]

IX.

Koud! koud als ijs, gevoelloos als een meer

dat, doof voor klacht en wee, zijn prooi verslindt,

- koud, onverschillig, grillig als de wind,
zoo, liefde en herteloos, zag ik u weer.

Ik hoorde 't in uw stem; ik las het in
den opslag van uw oog!... 't was ál gedaan!'
gedaan voor immer! Nauwliks zaagt gij me aan;
vertrapt, verwelkt lag daar de bloem der min.

Toen greep ik uwe hand.... die mij verstiet.
Een ijsklomp was die nog....! - Een trilling joeg
zij door geheel mijn lijf, en brekend sloeg
mijn arrem hert.... maar weenen kon ik niet.

Ik staarde u diep in 't oog.... Gij keerde 't af....
Ik noemde u, smeekend! - Gij bleeft doof en stom!
Geen woord spraakt gij, geen enkel.... en weêrom
trof mij die kou.... die koude wind van 't graf.

Toen spraakt ge een enkel woord: ‘Vaarwel! Het moet!’
een woord.... En dan, niets meer!....

Noch kus, noch pand,

niets dan de koude rilling van die hand. -
en hier, die ongeneesbre wond, nooit uitgebloed!