Loreley

[p. 168]

VI.

In 't boschken, naast de schoone lind

met uwen naam besneden,

daar heb ik u gewacht, mijn kind,

het hert vol bitterheden.

Blij ruischte 't lover. Boven mij

wipten de vogelkens henen,

uit al de nestekens piepten blij

de koppekens van de kleenen.

Waar bleeft gij toch? - Op kolen vuur,

beweegloos, zonder spreken,

zoo zat ik daar, en ieder uur

scheen in geen eeuw verstreken!

Onwillens, bewustloos, had mijn hand

de rozige bloemenbladen,

- uw noodiging en daarzijnspand -

verfrommeld, gezaaid langs de paden...

[p. 169]

 

Ach, toen ik, reeds laat, in den avondgloed,

 

weer ging mijne droeve straten,

 

toen heb ik 't opgepropt gemoed

 

in tranen losgelaten.

 

 

 

Toen heb ik, waar zoo vaak ik zat

 

met u, en wang op wangen,

 

het gras gekust van uw eenzaam pad,

 

uit onverzaad verlangen!