Loreley

[p. 154]

XVII.

‘Gib deine Hand! du schön und zart Gebild....
Sollst sanft in meinen Armen schlafen.’
Claudius.

Het bruidje kwijnde! -

Op 's lievlings arm gesteund

treedt zij haar tuintje door, met trage schreden.
Paersch is de wang, die ze aan zijn boezem leunt,
doorschijnend mager hare booze leden.

Met vuur der koorts drukt zij, bij wijl, zijn hand,
wen dikke tranen langs haar wangen stroomen....
Ach! waar zij treden, rijzen, t' allen kant,
de roode najaarsblaadren van de boomen....

Hij spreekt van beetren; rept van hoop en moed....
- hij ziet het koortsvuur in hare oogen gloeien!
Kan hij haar derven?.... Ach! God is zoo goed....
Wel slenst het loof.... doch, zal het niet herbloeien?

Zij luistert niet. - Hoor! tusschen 't loover zucht
de wind, zoo heimnisvol, als orgeltonen....
Één laaie vuurgloed kaatst de Westerlucht
bloedrood terug op hare ontsteken koonen!

[p. 155]

 

Strak ziet zij vóór zich uit....!

 

In minnestreel

 

vermomd, staat daar een Rif! Den naakten schedel

 

dekt de kapoets; de mantel is fluweel;

 

twee maagre knoken roeren wild de vedel.

 

 

 

Hartstochtlikt klink het nu van 's Spelers mond,

 

- en zij, zij trilt.... of haar die lippen kustt'en!

 

‘Du bist mijn bruid!.... Een vadem onder grond,

 

't is daar zoo zoet.... mij op den schoot te rusten....’