Loreley

[p. 135]

VII.

Den eersten, claren meiënnacht,

doen al de sterrekens sconghen,

hebbic mijn lief so lustich bedacht,

en bij heur raam ghesonghen.

Een bloeijent takje roosmarijn

hebbic heur doen ghedraghen,

daerbi, een frisch groen loverkijn

met rooskens uutter haghen.

Wat lach er die heide so stil, so blank

wat wassi gehult in doomen....

Hoe menich voghelken sat ende sanc

in donkere lindeboomen.

Hoe bli, dor den claren maneschijn,

quamp ic van so wijt gheghanghen,

met bloemen cierent die mandolijn,

mer therte vol ghesanghen.

‘Ende slaept mijn soete liefken al,

so sallic heur wacker maken.

Dan singhic met so bli ghescal

die slaepster sal ontwaken.

Die loverkens sijn so frisc; so soet

van roken bloeijen die haghen!

[p. 136]

 

Ic verf die wel met al mijn bloet,

 

so mach u mijn meiken behaghen!’

 

 

 

Het vensterken bloncker so hel ende claer,

 

die sterrekens saghen daer binnen,

 

bi tgouden stralen stont si daer

 

ende lonkte tot mi, vol minnen.

 

Ende uut haeren oghe, blau ende fijn,

 

ende ooc van haer snewen wanghen,

 

loech hemelsch licht in 't herte mijn

 

ende stilde mijn heet verlanghen.

 

 

 

‘Wacharme! Sijnder die rooskens zoo teer,

 

sie sijn so licht versteven.

 

Het valt een rijm op de bloemen neer -

 

wie sal se doen herleven?’ -

 

‘Och! sijnder die rooskens oec alle vergaen,

 

die liefde doet andre groeijen,

 

- het valt een dau op de groene blaen -

 

de rooskens, nog sullen si bloeien!....’

 

 

 

O Cussen, inne den meiënnacht!

 

o rooskens uutter haghen,

 

ic heb u alle aan haer hart ghebracht,

 

si - u tottet grafken ghedraghen!

 

O rooskens, loverkens, frisc ende soet,

 

cost ghi haer levent maken,

 

ic verfder u wel met al mijn bloet!

 

sou tliefken maer weder ontwaken!....