Loreley

[p. 133]

VI.

Aan den voet van het burchtslot, klaagde,

in neevlen zich hullend, de Rhijn.

- Fastrada, de zoete, de pure,

lag, veeg, in het doodenschrijn.

Gewijde kaersen spreidden

over 't lijk, spookachtig hun licht.

Wat tuurde zoo droef door de zale,

der doode blank gezicht!

Buiten, door 't donker, dwaalde,

door de sterren meêwarig bestaard,

bleeker dan 't lijk der geliefde,

de Vorst, met den sneeuwen baard.

Als zilver blonken de vijvers

in 't droomerig glimmen der maan.

Treurig zeilde op het water

Fastrada's liefste zwaan.

[p. 134]

 

- Daar trekt, van zijn hand, de oude Keizer

 

zijnen ring, van goude rood;

 

lang kust hij 't juweel, en werpt het

 

in der vijvers donkeren schoot....

 

 

 

Een angstkreet slaakte de vogel.... -

 

Had hij den Vorst verstaan?.... -

 

 

 

Op de plaats, waar de ring in het nat víel,

 

dreef 's morgends een doode zwaan!