Loreley

[p. 115]

LXIV.

Geen enkle ster nog verlichtte,

dien avond, het boschrijke oord

waar 't paarken zijn schreden richtte... -
Wij spraken geen enkel woord!

De wegel was smal. Ruwe steenen
sperden den weg u.... Ik had
zoo vaak u mijn steun willen leenen,
u helpend de handen gevat....

Nauw dorst ik, in schijn onverschillig,
uw vlekloos gelaat eens bezien. -
Soms raakte me uw kleed, onvrijwillig -
en dan beefde ik.... wou spreken, wou vliên!

Eens stronkeldet gij - Nog één stonde
en - gij vielt! Wild greep ik u vast. -
ik tilde u omhoog van den gronde,
hield u lang op mijn boezem gelascht. -

Flus liet ik u los! - Uwe lippen
raakten, nauw voelbaar, mijn wang!
- Doch uw’ arm liet ik niet meer ontglippen,
dien ganschen avond lang!