Loreley

[p. 104]

LVII.

Euphorion.

Diep schuil onder de grot, waar, om 't acanthenloof,

phosphoorglansende lucht stroomt door de welven om,

in de armen des lieven Mans rust

de bekorende Helena.

't Schaduwrijke geblaart, over het hemelsch paar
welft half geluw een dak. - Vogelen strijken traag

rond beide. - Uit het loof bespiedt hen

de gerimpelde Phorkyas.

Beeldschoon zitten de Twee, de arm in den arm gevleid.
't Hert vol wonder geneucht zwellend....

Begeerig straalt

ter Vrouwe de blik des mannes,

doch ten Manne het vrouwenoog!

Steeds stroomt zwoeler de lucht. Geurig, bedwelmend, zijpt
ze amberzwanger in 't rond...,

Vaster nog prangt nu Faust

de wondre gestalte op 't herte,

op haar lippen den mond geprest!

[p. 105]

 

Daar ruischt, hel als een snaar, zuiver als bekerklank

 

wellustprikkelend rond 't tweetal, eene kinderstem....

 

en licht als een pluimken, fladdert

 

om het paar, een gevleugeld wicht!

 

 

 

Stijg vrij, Euphorion! Zweef op den Zephyr voort!

 

Drink vrij 't glansende daglicht in uw long!

 

Reeds straalt

 

- een boô van den hoogsten Kunstroem! -

 

op uw kruine de gloriester!