Loreley

[p. 89]

L.

De laatste vlam der kaers verlichtte

half rood, half groen, den zwarten muur:

dan stond een poos uw blank gezichte
beglanst, als door een toovervuur.

Ik zag, hoe gij de blikken richtte’
ter stalen plaat, waar uur na uur,
trots al ons smeeken, henenzwichtte....
en 'k zag u weenen op den duur!

Toen heb ik zacht u toegesproken,
en gij, de wimpers half geloken,
rustte’ op mijn boezem, lang, zeer lang....

En lang, naast u ineengedoken,
volgde ik der vlamme stervend smoken.... -
En de uur ging immer haren gang...

[p. 90]

 

Daar klonk geen woord.... In stillen vrede

 

sliep uw salet.... aléén de schijn

 

der maan, kwam heimlik door 't gordijn

 

van 't halfgeopend raam gegleden.

 

 

 

Was dat beloning uwer pijn?

 

Voorspelling inn'ger zaligheden?

 

Dra schiep, rond uwe slanke leden,

 

het halve licht een gouden lijn.

 

 

 

Toen heb ik, vóór u neêrgezegen,

 

met bei mijn armen uwe kniên

 

omvaân, en smeekend opgezien

 

naar u. -

 

Gij hadt zóó lang gezwegen,....

 

plots hebt ge u aan mijn borst gevlijd....

 

een kus,.... en alles was gezeid!

O nacht, vol eindloos rustloos kozen....
Hoe lang.... wat vlucht gij toch zoo ras,
wen, ver, een klagend hondgebas
aleen weerklinkt bij lange poozen;

wen, onder 't raam, in plas bij plas
de regen droppelt; - eindeloos en
verward de winden zuchten loozen
door 't ingesluimerd struikgewas....;

[p. 91]

 

wen, borst op borst, twee stervelingen,

 

wier mond één zelfde woord herhaalt,

 

wier blik het hoogste heil ontstraalt,

 

 

 

malkanders ziel in 't herte drinken,

 

gansch de aerd vergetend, - mond op mond! -

 

 

 

Duur eeuwig, nacht! Nog is 't géén stond!