Loreley

[p. 63]

XXXVI.

Hoe lief het was, 't saletje blauwbehangen!

- De bange zomeravond drukte op de aerd:

een onweêr was op handen; in den gaard,
verstierven lang de schelle vogelzangen.

U hield ik op mijn schoot.. Uw voorhoofd rustte
op mijnen arm, juist onder mijnen mond...
Ik zoende u zalig! En hoe meer ik kuste,
hoe puurder en hoe schooner ik u vond.

Aanbidlik laagt gij daar, in 't halve duister,
en ambergeurig walmde uw ademtocht...
Doch, aan den trans, daar vlamde, in vollen luister,
't goudglansend ijllicht wijd door de avondlocht.