Iris

[p. 345]

IV.
Hoe ‘Egalité’ stierf
6 November 1793

Een dozijn of wat oesters, dan kalfskotelet,
dan een lekkere flesch van den fijnsten claret,
zoo luidde 't menu van het laatst déjeuner
van zijn geestige Hoogheid Egalité.
- La guillotine va toujours!

Nooit at hij met beteren appetijt,
nooit kalmer of trager... ‘Hij had immers tijd!’
De rechter klopte aan en verzocht om gehoor...
‘Met genoegen’, sprak hij; ‘mijnheer treê voor!
- La guillotine va toujours!’

In zijn vest van piqué, gelijk hagel zoo wit,
in zijn hertsleeren broekje, met, zwarter dan git,
laarsjes, glimmend als spiegelglas,
en zijn kanten jabot en zijn zijdenen das,
- la guillotine va toujours,

zoo stond en leunde hij, nonchalant,
op den schoorsteenmantel; speelde elegant
met zijn gouden breloque, en - door niets verstoord -
stond hij, blij keuvlend, den rechter te woord...
- La guillotine va toujours!

Toen kwam de kar. - ‘Ik vergat het schier...
Pardon, heer rechter! Ik moet van hier!’ -
Een hoofsch salut. - ‘Messieurs, geen getalm!’
En hij liet zijn handen kneevlen, heel kalm!
- La guillotine va toujours!

[p. 346]

 

Een lach op den mond en met blozende wang

 

beklom hij de kar. Kalm was zijn gang;

 

onverschillig zijn houding, neen, pronkerig vast...

 

Steeds dezelfde koele, guitige gast!

 

- La guillotine va toujours!

 

 

 

Vóor 't ci-devant Palais royal

 

stopte de kar. In toilette de bal

 

bestaarde hem, op haar marmerbalkon,

 

zijn gewezen maîtresse, madame Buffon...

 

- La guillotine va toujours!

 

 

 

Hij zeide geen woord, noch hief het oog

 

tot de vaak gestreelde brunette omhoog...

 

Kalm sprak hij een van zijn makkers aan:

 

‘Wees toch zoo bang niet! 't Is gauw gedaan!’

 

- La guillotine va toujours!

 

 

 

't Schavot! - - ‘Uw laarzen, Heer!’ Beleefd

 

doet de beul zijn beê, wijl hij zichtbaar beeft. -

 

Doch Philippe: ‘Te zeer zijt ge aangedaan!

 

Wacht even... Daarna zal het beter gaan!

 

- Dépêchons-nous! Dépêchons-nous!’