Iris

[p. 307]

XXV.
De Erfgenaam

Bij 't smeulend vuur, in den winterschen nacht,
houdt droef bij haar zuigling de moeder wacht.

Geen sterre pinkt... De Noordwind fluit...
Kludden en Weerwolf waren thans uit.

Vóor donker liet haar man ze alleen.
Langs den boschkant ging hij... - Waarom? Waarheen?

Wat keek hij zoo somber en zuchtte naar!
Biddend wacht zij en ijst voor gevaar.

En uren vervliegen. Steeds prevelt de vrouw... -
Is 't een uil, die zoo klaagt, of de wind in de schouw?

En zie - daar ontdekt zij in de asch van den haard
drie vreemde katten, met stopligen baard,

met pikzwart haar en klauwen vol bloed...
En wier oogen flikren van helschen gloed. -

‘En toen ik,’ zei de een, ‘mij verstak in het woud,
waarde knarsend de Weerwolf door 't hout...

‘En toen ik mij waagde in den hollen weg,
verborg zich een man met een buks in de heg.

Dof knalde het schot... Een schreeuw weerklonk!
Was 't een dier, dat, getroffen, ter aarde zonk?’ -

[p. 308]

 

En de tweede: ‘Wanneer ik de hoef verliet,

 

vloekte luid de boer: Ik en miste hem niet’...

 

 

 

‘En toen ik, omzichtig, sloop in 't rond,

 

lag daar de Weerwolf, dood, op den grond.

 

 

 

Ik doopte mijn klauwen in 't stollend bloed.

 

Nu spartelt zijn ziel in den hellegloed...’

 

 

 

De derde sloop tot de wieg van het kind:

 

‘Suja, mijn katje... Suja, du vrind!

 

 

 

En slaapt ge in uw doekjes zoo rustig, zoo zoet,

 

toch zijt gij uws vaders vleesch en bloed.

 

 

 

Zijn lot is het uwe als de vorm zijns gelaats.

 

Eens ligt gij, als hij, op dezelfde plaats...

 

Ha, ha, ha, ha!’ -

 

 

 

De katten verdwijnen. Alleen, alleen

 

zit de moeder, en barst in geween, in geween.

 

 

 

Daar neemt ze uit zijn schamel wiegsken het wicht

 

en houdt het ten hemel met biddend gezicht.

 

 

 

Het vuur ligt uit... IJskoud is de nacht!

 

Rampzalige vrouw, die uw man nog verwacht.⁽²⁶⁾

(26) Met XIV en XVIII een mijner eerste balladen.
De stof berust op een bekende Brabantsche sage.