Iris

[p. 304]

XXIV.
Van Brabants Dichter-Hertog

Onder een hemel van roodgoud, in der zon zachtkwijnenden schijn,
waar lommerige appelaren tot een levend baldakijn
vergroeid staan, spelemeien, bekranst met eikenlof,
de aadlijke staatsiejufters van Brabants roemrijk vorstenhof.

Licht als lentezoeltjes, in een wolkje van Brusselsche kant
wandelen, zweven enkle, den schelpen waaier ter hand.
Andere, op schemels gezeten, keuvlen, met lachend gelaat;
in logge plooien schommelt het zware kleed van goudbrokaat.

Deze in haar fijne vingeren houdt wat leliën;
gene, op de citer, tokkelt smachtende liederen;
andere staren, in droomen wegdwalend, ten horizon,
waar bloedend uit duizend wonden te sterven hangt de groote zon.

Menige ridder en page, hoofsch, met manieren fijn,
fladderde rond, en zocht in de rij een minnekijn,
Maar niemand lokte uit de oogen der maagden een zachter gloed
dan de slanke hertog⁽²⁴⁾, de vroede sprokenzegger en meistreel zoet.

Hem nadert éene der schoonen. Zacht fluistert zij hem in 't oor:
‘Och! Oorlof, zoete Heere! Schenk mijne bee gehoor!

(24) Jan I, de held van Woeronc.

[p. 305]

 

De citer stem... Wil zingen een lied, - een minnelied. -

 

De schoonste van ons allen ontzegt, tot loon, haar kus u niet.’

 

 

 

‘Och! Oorlof, Heere!’ zoo smeekte, stemvleiend, een andre, en bezag

 

den meistreel, blond van haar en baard, met haar fijnen lach.

 

‘De vogelkens kwetteren en zingen... En kunt gij zwijgen? Sla

 

de snaren met kundigen vinger; hef aan het Harba lorifa!’⁽²⁵⁾

 

 

 

En 's hertogs aanzicht, edel van trekken, verhelderde; - éen stond

 

dwaalden zijn vurige blikken de bonte schare rond...

 

Toen reikte zijn page de ivoren luite: - met kundigen slag

 

tokkelde hij de snaren, daar elk bewonderend hemwaart zag.

 

 

 

o Zoet, o wonderzoet, van der lippen bevend koraal

 

borrelde, in kristallijnen klanken, de zangrige taal.

 

Vloeibaar als watergekabbel, helder als bellekensklank,

 

zacht als het droomen van kindren, maar hoog als leeuwerikenzang.

 

 

 

Zijn woord was zoo frisch als de lavende koelte, des morgens in Mei,

 

zoo kleurig elk beeld als de bloemen, die de Lente verwekt in de wei,

 

zoo warm en zoo week was zijn toon als der maagden zoenlustige mond:

 

‘Si es conininghinne in minre herten cuuschen gront!’

(25) Het overigens genoeg populaire referein van een der Jan I toegeschreven liederen.

[p. 306]

 

En lager vielen de akkoorden; in zijn stemme trilde een traan.

 

‘Lief, mi hevet u minne so vriendeliken bevaen!’

 

Emmer dienen sonder loone, dat 's jammerlic!

 

‘Wetti, wie dat hevet gedaen? Siet... Dát ben ic...’

 

 

 

Toen scheen het, als waren daar allen geboeid door de macht van den zang:

 

ridders noch edelknapen roerden! Met roze wang

 

bestaarden de jonkvers den vroeden zanger, in stilte bemind; -

 

hoorbaar streelde een page den slanken, kwisplenden hazewind.

 

 

 

Plotseling barstten eenparig de stemmen in juichen los,

 

't Handgeklap steeg opwaarts als vleugelgeklapper in 't bosch.

 

Uit het Oosten rolde de nacht nu, wijl ten westlijken horizon,

 

bloedend uit duizend wonden, te sterven hing de groote zon!