Iris

[p. 241]

X.
Lyng-Lun

Door 't land Lijoimg, waar, uit moerassigen grond
het reuzenbamboe opschiet als een woud,
zwierf, in zeer diep gepeins, de vroede denker,
Lyng-Lun, de Zanger, in wiens broze lijf
de ziele huisde van een machtig god.
Van tijd tot tijd, van uit het Oosten, ruischten
de winden aan, en bliezen, uit alle macht,
dwars door de hooge stammen van het riet,
en trokken uit die stammen wondre akkoorden,
als menschenstemmen, zingend, juichend, klagend...
Tot vóor des Wijzen voeten bogen dan
de slanke toppen; langs zijn wangen zweefden,
streelend, de lange blâren heen, als handen,
en zwijgend hield Lyng-Lun een stam terug,
sneed tusschen twee der knoesten, schier in 't midden,
een eind er uit, blies in de holte, zacht,
en hoorde een klank, heel diep en vol, gelijk
het volle klinken van zijn eigen stem...

En - wonder was 't! Alsof, rond hem, daarbuiten
in 't blije, vrije, 't Al gezwegen had,
tot hij 't zou wekken met een woord zijns monds,
werd daar op eens gansch de Natuur tot zang:
de Hoang-Ho, die, weinig schreden verder,
de groene slang ontrolde van heur waatren,
begon te hinneken gelijk een ros,
dat - voor het eerst - midd' in het vuur des strijds,
de zwaarden kletteren hoort op schild en harnas.

[p. 242]

 

De Fung-hoan, de roode toovervogel,

 

wiegde zich, naast zijn wijfken op een tak,

 

en uit zijn gorgel stroomde als levend goud

 

zijn zoet verlangen...

 

 

 

Dan, Lyng-Lun, de Wijze,

 

riep in begeestring uit: ‘Natuur, gij goede!

 

Is dat uw stem niet? Brul, o groote stroom,

 

zing voort, gij roode vogel! Ruischt, o winden,

 

in lange akkoorden ruischt door 't suizlend riet,

 

dat ik uw stem begrijp, uw klank onthoud,

 

dat ik behoud uw klank en uwe stem...;

 

want medezingen zal voortaan Natuur

 

waar 't lijdend menschdom, klagend, juichend, zíngend,

 

zijn innigst zielezijn stort in de lucht!’

 

 

 

En, plechtig luistrend, sneed hij, keer op keer,

 

nog andre stukken uit het bamboesriet,

 

en stemde die, - zes, naar het ruischen van

 

den machtigen stroom, het riet en 't wild geboomte,

 

zes andre, naar het lied van 't vooglenkoor

 

en 't kirren der insekten; bond die alle

 

vol eerbied bij elkaar, en bracht die, juichend,

 

den Zoon der Zon, den Heerscher van 't Heelal,

 

en boog en zei: ‘O Heer! Aanvaard dees gave?

 

In deze rietjes leeft de ziel van 't Al?’⁽²¹⁾

(21) Chineesche legende, meegedeeld door Mary H. Simons, in het tijdschrift Music.