Iris

[p. 224]

IV.
(Uit ‘Salammbo’)
De Leeuwen

Omfladderd door een wolk van gieren, stijgend
en dalend met een struivend schor gerucht
van vlerken, strakgespannen; vlak in 't licht
der middagzon, verrees, van aan den voet
der hooge rotsen, dwars het gansche dal door,
éen rij van kruisen, onafzienbaar lang...

Den muil wijd open, met uitpuilende oogen,
de voorste pooten met gekromde nagels
op 't kruishout vastgespijkerd wijd uiteen;
bebloed, misvormd, onkenlijk - hingen daar
de koene leeuwen, vorsten der woestijn.

Dicht naast elkander waren de achterpooten
op 't hout genageld; loodrecht vielen, slap
en dood, de staarten neer; doch door de huid
drong zwellend, barstend door de ontbonden vezels,
de ribbenkast... De rosse manen waren
bevlekt met bloed; geheele klonters zaten
droog in het buikhaar vast; als spinrag hing
in draden, van hun baard, een kwijlend vocht,
afzichtlijk...

Midden in de rij vertoonde

een reuzenleeuw, wijdgeeuwend, in zijn muil
een zwart gewriemel: duizend rosse vliegen
gonsden daar ondereen, vastklevend aan
't gehemelte, voortvretend door de tong,
knagend het kiesvleesch af, zóo dat de tanden
loterden op hun wortel...

[p. 225]

 

Een leeuwin

 

hing luttel schreden verder: uit haar muil

 

lekte als een donker sap; kop, rug en buik

 

vertoonden kale plekken; de oogen zaten

 

niet langer in de holten, en het vleesch

 

hing, rauw en rood, in vale rafels neer, -

 

omfladderd door een wolk van gieren, stijgend

 

en dalend met een struivend schor gekrijsch

 

op strakgespannen vlerken, vlak in 't licht

 

der middagzon, die vonken, vlammen goot...