Iris

[p. 193]

VI.
Herfst

Thans bloedt de Herfst in 't wijde bosch

uit wond bij wonde.

Verflenste bladeren, rood en ros,

zwijmlen ten gronde.

Als bloedige droppels vallen, vallen
zij aarzelend, huiverend - duizendtallen -

in beek en plas,

of dekken klagend, doelloos stervend,

het klamme, kille gras...

Zij vallen, vallen, zieklijk glanzend

met mooren verven;

maar rollend, zwevend, fladderend, dansend,

zij sterven - sterven...

Dan komt de Nacht, uit neevlen weenend
veel duizend tranen... Angstig, stenend

als een bang kind,

begraaft hen al, in de slijkrige aarde,

de Winterwind.