Iris

[p. 189]

III.
Sterrenschijn en manestralen

Sterrenschijn en manestralen

vullen 't bosch met schemeringen...

Bladgefluister... Nachtegalen

hoor ik in het duister zingen.

Door den groenen dom van 't loover,

biggelend uit de hoogste toppen,

zijpelt, regent lichtgetoover,

kil en koud als waterdroppen,

zijpelt op de donkere grassen

als een web van lichte vlekken,

regent, dwars door struikgewassen,

tot de meest verborgen plekken,

scheppend, in het dicht geschemel,

- beuk en berk met floers omhullend, -

schimmen, met verward gewemel

't zwart gewelf der takken vullend:

van hun schedel zwaaien rosse

lange lokken; om hun leden

golven, wiekgewijs, in losse

breede plooien, lange kleeden,

en, met wondere gebaren,

wenken zij elkaar en fluisteren...

Als geluid van verre snaren

weeft en zweeft door 't stille duister.

Le ciel est de cuivre
Sans lueur aucune,
On croirait voir vivre
Et mourir la lune.
Paul Verlaine.