Iris

[p. 178]

X.
O Droom van roode Rozen
Gazele

Aan Meester Mari J. Bauer, den Oosterling.

Wie mint, alléen wie mint bevroedt, - o droom van roode rozen,
uw hemelsche weelden, uw honigzoet, - o droom van roode rozen.
Ik zag Namoenah; sluimerloom lag zij in haar diwan verzonken:
traag sloop ik haar nader, voet vóor voet: - ‘O droom van roode rozen!’
Aarzelend bukte ik over haar; mijn adem stokte in mijn longen...
Bloeide 't Eden niet, geurend in mijn gemoed, - o droom van roode rozen?
Door haar wimpers, hoe zijdig zwart en hoe lang, gelokene vlinderwiekjes,
drong als sterrengeschemel der oogen gloed, - o droom van roode rozen!
En een vlinder, verlokt door het zwellend rood, klapvleugelend, wiegde om haar mondje:
den vermetele ving ik terecht tot zijn boet. - o droom van roode rozen!
Heel stil, onhoorbaar zette ik mij toen naast haar op haar kussen, en vleide:
‘Zacht sluimer tot morgen, daar ik u behoed... - O droom van roode rozen!’
Toen viel mijn blik op haar hals en borst: o die hals, puur sneeuw en leeljen,
die boezem, louter room en bloed, - o droom van roode rozen!

[p. 179]

 

en die heupen, blanker dan 't dons der zwaan, volrond uit haar djebah zwellend,

 

half in haar dommelen losgewroet, - o droom van roode rozen!

 

Haar feeënmondje zag ik: - twee gepaarde rozeblaadjes!

 

Hoe vaak niet had het mij lachend begroet, - o droom van roode rozen!

 

En huivrend van lust en juichend van smart, voelde ik, hoe 't in mijn aadren

 

wild bruisend zwol als een wassende vloed, - o droom van roode rozen!

 

Zegevierend sloot ik toen ál dat bekoorlijke saam in mijn armen,

 

't uitjuublend: ‘Ik kus u! Ik kus u, daar 'k moet!’ - O droom van roode rozen!