Iris

[p. 175]

VII.

En zoo ik dan in dit leven, ach!
tot zelfs de hoop niet koesteren mag

uw liefde te verwerven,

toch is daar iets, dat vrouw noch man,
- zelfs gij niet, - mij verhindren kan,

dat is - voor u te sterven.

Ga ver van hier, wees arm of rijk;
ken heil en smart, zich zelf gelijk

zal déze liefde blijven;

nu dat ik weet, en och! te laat!
wat liefde doet en liefde laat,

kan niets ze uit mij verdrijven!

Want wat in liefde 't zoetste heet,
't is niet het branden, schroeiend heet,

der jonge, dartle zinnen;

't is niet - al noemt men 't ook terecht
de kroon der liefde! - trouw en echt

wie eerst mint weer te minnen;

maar 't is die gloed, die hemelgloed,
die 't eene hart voor 't andre doet

vol toewijding verteren,

een gloed, waarbij - eer zélf men 't weet,
het hart geheel zich zelf vergeet,

zich zelven áf kan zweren...

O ga dan vrij! Met u toch gaat
mijn ziel, uw schutsgeest, vroeg en laat,

met u, door 't gansche leven.

En... zijt ge ooit krank of krimpt van pijn,
en kan mijn bloed uw redder zijn,

'k zal 't, ongevraagd, u geven!