Iris

[p. 174]

VI.

Slank zijt gij als een lelie

en zoo blond als rijpend graan;

op uw wang kriekt lentemorgen,

in uw oog glanst zon en maan.

Uw handen zijn flladdrende vlindren,

spelemeiend op rozeblaan,

en uw voeten, uw duivenvoeten,

ô 't is zweven, meer dan gaan.

Doch, lelie, kunt gij 't verklaren,

gij, zoo blond als rijpend graan,

hoe uw blik mij herinnert aan bloemen,

die enkel op graven staan;

hoe uw wang mij de bleeke tinten

vertoont van de affodil;

hoe het donker der nacht uit uw oogen

mij toestraalt koud en kil?

Dan schijnt het mij, of uwe handen,

- ô! een schijn maar! - in dolle woed

zich ballend, mij grijpen naar 't harte,

en keeren - getint met mijn bloed;

dan schijnt het mij, of uwe voeten,

maar ik weet, dat is alles maar waan!

met luchtig, dartel getrippel

over mijn harte gaan...