Iris

[p. 151]

XIV.
Van Zilver

Mijn lieven vriend, Meester Karel Mertens

Op wieken zilverwit, met gouden stippen
doorschemeld, hangt en zweeft de Augustus-nacht
over de slapende Aarde, - die, als vreesde
zij voor te vroege nachtkou, als een maagd
zich schijnt te hullen in een sjawl van neevlen,
zoo wit als wat, doorzichtiger dan rag.

Schelpkleurig welft zich, eindloos diep, de hemel,
waarop de wilgen, die de wei begrenzen
en zachtjes reuzlen in den avondwind,
afteeknen hooge takken, zilvergrijs,
terwijl in 't slapend water, aan hun voeten,
de maanschijn, bleek, in 't bleeke zilverkleed,
schuilt onder 't hooge hakhout, - als een Nikse,
rimplend met dartle toontjes, even maar
rakend, het stille nat, en kammend, traag,
heur lang-láng goudhaar, sluitend, als een kleed,
om de ongerepte blankte van haar leden...