Iris

[p. 147]

X.
Boomgaard

De meizon spreidt haar net van gouden stralen
wijd over 't hoogopschietend lentegras
in d'ouden boomgaard, waar een dorenhaagje
gelijk een schildwacht scherpe sprieten opsteekt,
behangen hier en daar met geurige trosjes
witroos gebloemt.

De knoestige appelboomen,

sukklig en oud, doch weeldrig nu in bloei,
bukken, als moegedragen, onder 't drukken
der blankgepoêrde, machtige bloesempruit,
waaruit zij, telkens als een lispelwindje
éen twijg doet schommelen, blanke vlokken schudden,
die nedersneeuwen in het hooge kruid
en in de kelken van de groote bloemen,
die hoog oprekken naar het lieve licht...

En stille kindren, in hun zondagskleed,
het blauwgeruite jurkjen onder 't netjes
gestreken schort wijd uitstaand, gaan, heel traag,
door 't welig gras, en lezen weidebloemen
tot bonte tuiltjes, of vervolgen, stil,
de handjes grijpensklaar, den blanken vlinder
die fliddert, fladdert, verder, verder steeds,
en plotsling henenwipt, - wie weet waarheen...!