Iris

[p. 141]

IV.
Voorbij Sankt-Goar

Den zak op den gekromden rug, de kleeren
gescheurd en vuil, en haar noch baard gekamd,
stond, naast een steenhoop, vlak in 't zonnegloên,
een stokoud man. Met stramme handen zwaaide
hij d'ijzren hamer, die met doffen slag,
bonsde op een rotsklomp, dat de splinters knetterend
in 't ronde sprongen. Met zijn hemdsmouw wischte
de grijsaard 't zweet, dat op zijn voorhoofd blonk,
en slaafde voort, met doffen slag op slag,
de grove keien, spaan voor spaantje, morzlend...

En hoorbaar klonk, bij elken zwaai der hand,
een schor geluid, - rochlen van een die sterft -
uit 's ouden gorgel, door geen dronk gelaafd...

Hoog, op de bergen, boven rots en menschen,
kerft geel en rijp de wijndruif aan den stok!