Iris

[p. 117]

IV.
Op de Vlucht naar Egypte

I

Vuistjes toe, een glimlach om de lippen,
lag het kindje, welgedaan en blozend,
- buikje vol is hartjes rust - te droomen,
zalig sluimrend in de moederarmen.

Langzaam, met gebogen hoofd, betrad het
ezelken, dat beiden droeg, den ruwen
ongebaanden weg der zandwoestijne,
vruchtloos hunkrend naar een hand vol voedsel.

Naast het dier liep Jozef. Op zijn schouders
torschte hij d'alamzak, waaruit zagen,
beitels en houweelen, boor en hamer
opwaart staken, en - terwijl hij, zwijgend,

met de vlakke hand des ezels schoften
streelde als tot belooning, liet hij gretig
dalen in zijn hart het lied der moeder:
‘Suja, kindje! Suja... Poppedijne!’

II

De kalme Nijl weerkaatst den blauwen hemeltrans.
In 't wiegewagend riet is de Ibis stil aan 't droomen,
baadt wellustvol zijn oog in zilvren maneglans
en ziet, hoe éen vóor éen ginds al die sterren komen.

Ginds, in de verte, blinkt met koepel, tinne en schans
en tempels, rond wier voet gewijde bronnen stroomen,
der Farao's paleis, waarrond in bonten krans
een leger sfinksen rust in schaûw van cederboomen.

[p. 118]

 

Langs 't blauwe water treedt een kleine groep voorbij -

 

‘De nacht is kalm en stil, Maria! Langs de baren

 

wiegt wonderlijk geruisch van lange palmenblâren...

 

 

 

Kom...! Vlij u neer ter rust en reik het wicht aan mij...’

 

En streelend gleed zijn hand door 's kindjes blonde haren...

 

- Schrei, rozige Ibis, vlucht... Iaweh's dag gaat klaren!