Iris

[p. 79]

XI.
Een Ouled-Naïl

In de scheemring van den avond,
als het rozig licht der zonne
half nog door het stofzand glimmert
dat de westwind dwarlen doet,
heb ik, vóor haar kalkwit huisje,
bij 't geruisch der sikomoren,
bij het dof gezang der noeba
haar zien dansen, slechts voor mij.

Vóor haar, in den mullen bodem
brandde, op 't avondluchtje sidderend,
walmend, weifelend, een lichtje,
hullend in een stemmigen gloor
hare rijzige gestalte,
waarop, onder tullen sluiers,
vallend neer in zedige plooien,
schitterflitste, aan zilvren koorden,
heel een schat van louis d'or.

Dragend in elk' hand een degen,
hupte zij, met kleine sprongen,
als van vlugge lammervoetjes,
in een cirkel op en neer.
Hoog en fier het hoofd verheffend,
't mooie, goudbruin hoofd, omwapperd
door twee gele tulbandsluiers,
was zij Judith, de heldinne
vierend Holofernes' val.

En een lach, een zeldzaam lachelen
zweefde om haar wat dikke lippen,
en een licht, een zeldzaam licht
straalde uit haar gazellenoogen.

[p. 80]

 

En de degens, in haar handen

 

zwaaiden vlammend op en neer,

 

dreigend nu haar naakten boezem,

 

dan haar breede, forsche keel.

 

 

 

Eindlijk, op haar gordel richtend

 

beide klingen, slaat zij feller

 

met den rechten voet den bodem

 

én, den pas versnellend, zonder

 

hoofd of bovenlijf te roeren,

 

trippeltrapt zij, als een veulen, -

 

vlugger dan het zebraveulen,

 

loopend vrij en zonder teugels

 

en met opgeschudde manen

 

rond de heldre oazebron, -

 

hupt en tript zij, nu op d'éenen,

 

dán op d'andren voert, steeds lachend,

 

lonkend vreemd, met duivenoogen,

 

om mij heen, in 't avondrood...