Iris

[p. 76]

X.
De Naja-Hajes

Aan Meester Jef Lambeaux.

Zwijgend, zonder éen beweging,
doodbedaard, met effen trekken,
de armen vol van gladde slangen,
stond de negervrouw vóor ons.
Forsch gelijk een man, de bloote,
volle borsten stout vertoonend,
leek zij, op haar kloeke beenen,
Venus' beeld in glimmend brons.

Aan haar ooren, om haar armen,
rond haar enkels droeg zij ringen;
ketens hingen langs haar schouder,
kletterden langs heup en dij.
Raadselachtig als een Sfinkse,
loodrecht, stijf als een pagode,
de oogen dicht, den mond geopend,
roerloos stond en droomde zij.

Buigzaam om haar armen glinstren,
bontgeschubd, de Naja-hajes;
slaapziek hangen langs haar heupen,
kwijlend, spitse koppen neer...
Plots ontluikt de toov'naresse
de oogen, die van wellust blinken;
uit haar lippen stijgt geschuifel;
't lijf wiegt langzaam heen en weer...

En met luchtiger stap en met sissend gefluit,
treedt nu de vreemde gedaante vooruit,
en begint, het gelaat in een mystischen glans,
op een wild allegretto een heiligen dans.

[p. t.o. 76]

[p. 77]

 

En de slangen zijn wakker... Met flikkerend oog,

 

langzaam, schuiven de koppen omhoog,

 

en, als zochten zij boezem, hals of mond,

 

zóo - sijfelend - kitlen de tongjes rond.

 

 

 

En daar werpt nu de vrouw, met behendig gebaar,

 

als een kluwen, de slangen ter aarde vóor haar.

 

Uit haar gorgel stijgt als een woest gehuil:

 

éen der Naja's vervolgt haar met gapenden muil.

 

Nóg een kreet - en een tweede vervolgt haar gezwind,

 

en zij zwenkt en huppelt, vlug als de wind;

 

nóg een kreet, - en nu is ook een derde nabij,

 

en nog éen, en nog éen... - Op een enkele rij,

 

loodrecht van houding, op trillenden staart,

 

zweven en draaien de dieren langs de aard.

 

 

 

En nu zingt zij, neen - neurt een bedwelmend akkoord,

 

op een tweetal noten éen enkel woord, -

 

geen woord, slechts een klank, - 't zij een vloek of een klacht,

 

en radder herhaalt zij 't met stijgende kracht;

 

tusschen haar tanden sist zij het uit,

 

mompelt het doffer, schatert het luid;

 

in hun kassen staan de oogen dooraderd met bloed;

 

in versnellenden danspas rept zich haar voet...

 

Lós valt om het lichaam het weelderig haar...

 

Razend wippen de Naja's rond haar.

 

 

 

Plotsling een stilte! Geen dansmaat meer...

 

Hijgend hurkt de sibylle neer.

 

Over gansch haar gestalte, als een vochtig kleed,

 

ligt glinsterend, paarlend in droppels, het zweet.

 

Doch, nauw strekt zich, vermoeid, ook de Naja in 't zand,

 

of, een smakken met de tong en een klappen met de hand:

 

kruisgewijs breidt zij het armenpaar,

 

gehoorzaam kronklen de monsters rond haar...

[p. 78]

 

Zij de bek ook gesloten, verdoofd ook het oog,

 

toch schuiven de spichtige koppen omhoog,

 

en, als zochten zij boezem, hals en mond,

 

weer sijflen, weer kitlen de tongjes rond... -

 

 

 

Statig, maar zonder gezang of geluid,

 

treedt nu de toovenaresse vooruit...,

 

en stom als een godheid, bedaard als voorheen,

 

gaat zij haars weegs, met haar slangen, - alléén!⁽¹¹⁾

(11) Schophar = ramshoorn.