Iris (1894)

Iris

(1894)–Pol de Mont– rechtenstatus

Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende



[pagina 73]
IX. Derwisjen-Zikr In de heilige stad der Moslim, op het zomermiddaguur, om de blauwe minaretten vlamt en sparkelt zonnevuur; in een damp van gouden stofjes, weemlend, scheemrend heen en weer, knielt de Muëzzin, luid biddend, op de gaanderije neer, en - ‘Alláh! Alláh!’ weerklinkt het, loom en klagend uit zijn mond, en - ‘Alláh! Alláh!’ weerklinkt het spoedig al de straten rond. Hoort: ‘Alláh! Alláh!’ Gelijk een zwellend zeetij bruist het voort, voort langs markten, straten, stegen, voort tot aan de stedepoort... Dáar in hun versleten gibbeh,Ga naar eind(10) groen van stof, van mouwen smal, hurken naast hun bedelnappen derwisjen, - een zevental. Onder hunnen hoogen tulband kronklen haren, zilverwit; onder grijze stoppelbrauwen fonklen oogen, zwart als git. Zeeschuim, vlok aan vlok bevroren, golpt hun lange, gele baard; roereloos, - als gipsen beelden roerloos, hurken zij ter aard...
[pagina 74]
Plots, als door een veer bewogen, rijst de donkere schaar omhoog... Naar den tempel buigen allen, naar den tempel vlamt hun oog, en - ‘Alláh! Alláh!’ weerklinkt het, loom en klagend uit hun mond, tot de beide grijsten weder nederhurken op den grond. De kemengeh grijpt nu de eerste, de andre zijn darboeka aan, en de boog strijkt op, strijkt neder, en de kromme vingren slaan. En de boog strijkt op, strijkt neder, kitlend uit de grove snaar wilde akkoorden; - hand en vinger beuken, martlen, dof en zwaar 't ronkend trommelvel; - een woeste dansmuziek tart zin en oor, en - ‘Alláh! Alláh!’ - steeds luider, scherper gilt de beêzang door. En - ‘Alláh! Allàh!’ - op bloote voeten draait nu, om en om, vóor- en achteroverbuigend, hand in hand, de monden stom, 't vreemde vijftal. - 't Oog gesloten, snuivend in hun gelen baard, zwenken zij, onhoorbaar schuivend rond, in steeds versnelde vaart. Wilder gonst de daraboeka, vlijmend weent en snikt de snaar, en de handen laten los nu, ordloos slingren baard en haar.
[pagina 75]
Op zich zelf als om een spille zwenkt en zwiert nu elk daarheen, de armen in de hoogte, beurtlings op het éen en 't ander been..., én - geruischloos..., - gonzend enkel in hun pijen, lang en grof, als reusachtige wespen, 's avonds brommend in den donkren hof, tot zij, met beschuimde lippen, halfdóod, loodzwaar op den grond nedersmakken, hijgend, rochlend, doch - 't ‘Alláh!’ nog op den mond.	eind(10) Gibbeh = lange tabbaard.

Vorige Volgende