Iris

[p. 66]

V.
Hansworst

Rínge-rínge-rínge-ringe-rínge-ringe-róm -
rinkelend schelt de belletrom.
Rínge-ringe-rínge-ringe-rínge-ringe-bons -
somber gonst het ketelbrons,

en vedel en fluit

schaatren het luid

hoog boven 't geluid

van de dansenden uit:

Memento, memento, gedenk de les:

memento quia pulvis es!

Loodrecht, in dikke lijnen
zwijmelt, met hoorbaar zuchten
door de windstille ochtendluchten,
de sneeuw over straat en pleinen.

Als hadden der engelen handjes
hun bedpeluw opengesneden,
vlokt en vlokt het beneden, beneden,
als gesterrende diamantjes.

O! Het sneeuwt...! En niet langer bij vlokken;
bij dwarlende, schomlende pákken
ziet men het vallen, zákken,
loom, zwáar, met grillige schokken.

En geen spoor van een voet, en geen stipje
dat die maagdlijke blankte bezoedel,
tot op éens, met uitdagend gedoedel,
Hansworst en zijn wijf, met een wipje

van achter den straathoek springen, -
hij, zwaaiend den klopper in 't ronde,

[p. 67]

 

zíj, latend haar lokken, de blonde,

 

uitwaaien als vlammende zwingen.

 

 

 

Sneeuw op sneeuw, wit op wit, met satijnen

 

mantel en hoed en sandalen,

 

doch met lippen, rood als koralen,

 

en met knoopen, die liefdappels schijnen,

 

 

 

nu houdend elkander omvangen,

 

loslatend dan plots, en als dwazen

 

ombuitelend, roezerazen

 

zij de guiligste dansgezangen...

 

 

 

Uitgelaten, ondanks den Vasten,

 

- want, Assche-Woensdag is 't heden -,

 

wiegewagend met slangige leden,

 

uitproestend als kermisgasten,

 

 

 

steken zij bloedroode tongen

 

uit tegen den straatlantaren;

 

of slaan, waar ze een ster nog ontwaren,

 

de ongelooflijkste bokkesprongen...

 

 

 

En het volle gelaat der mane,

 

dikke tronie, vol rossige sproeten,

 

lachelt goedig, als om hen te groeten,

 

van haar mistige hemelbane.

 

 

 

Rínge-ringe-rínge-ringe-rínge-ringe-róm -

 

rinkelend schelt de belletrom.

 

Rínge-ringe-rínge-ringe-rínge-ringe-bons -

 

somber gonst het ketelbrons,

 

en vedel en fluit

 

schaatren het luid

 

hoog boven 't geluid

 

van de dansenden uit:

 

Memento, memento, gedenk de les:

 

memento quia pulvis es!⁽⁹⁾

(9) Rínge-ringe-rínge-ringe-rínge-ringe-rôm.
De lezer gelieve de eerste lettergreep der onpare woorden telkens krachtig te beklemtonen. - Waaróm? Inhoud en rhythmus van het stukje zeggen het immers luid genoeg.