Idyllen en andere gedichten
(1884)–Pol de Mont–
Auteursrecht onbekend
[pagina 57]
| |
[pagina 59]
| |
 | |
Bi coelen westewinde
Bi coelen westewinde
ende guldenen avontroot,
metten wonderen hemelkinde,
dat huppelent sanc ende floot,
sat vor hares huttekens deuren
die Maghet in droom, ende spon;
root straelde op die spinster die son,
soet asemden bloemengheuren.
| |
[pagina 60]
| |
Bi wilen hupte dat wichteken
totten draeijenden, singhenden wiel':
al tflas, datten rocken ontfiel,
dat raeptet, met lachent gesichteken...
Dat liet, metten finen, blancken vingheren,
die dradekens al, een veur een,
ront twighe ende telgheren slingheren
ofte clemmen ten hemele heen.
- Doe cloecher so sacht Onse Vrouwe:
‘Waeromme dat vlasken verdaen?
Wat laetstu die vlocken saen
vlieghen, deur 's hemels blauwe?
Ic hatter wel vele, fine draden
van die steelkens, so brose, ghemaect,
totten heilighen Paschen, die naeckt,
di vinde in scoen nieuë ghewaden....’ -
‘Wach, moeder! Om alle die draden,
en sucht, och! en claghet doch niet!
Wach, moeder! naer finen ghewaden
verlanghet mijn herteken niet....
| |
[pagina 61]
| |
Want, als mijn dach sal daghen,
mijn Paschen int Oosten ontblaeckt,
sal bleec, bebloet ende naect,
up die berghen, dat cruce mi draghen.
Dan weven uut alle die draden,
die risen ten hemele heen,
Gots enghelen conincksghewaden,
ende decken mijn bevende leen...’
October, 1877.  |
|