Fladderende vlinders

[p. 171]

Na den wijnoogst

Als nu, bij 't avondgloren, de dienaars,
trouw om hunn' meesters vergaard, na het voedzaam
maal, zich in vrooliken kout, in het grasperk
hadden gestrekt, op een bedde van bloemen,
richtte Atalante, der maagden de schoonste,
't woord tot Philetas, haren beminde:
‘Heeft dan mijn lief de belofte vergeten,
die hij mij deed, waar ik stond bij de perskuip,
drukkend het kralende vocht uit de trossen?
Had hij zijn' wang niet met bessen geroodverfd? -
“Schoonste,” zoo vleide hij sluw, “ik en durf mij
nergens met deze, mijn' tronie, vertoonen....
Kus mij toch even dat rood van het aanzicht!
Vast, Aphrodite beloont het, dat 's zeker!
Loopt dan de wijnoogst weder ten einde eens,
dans ik, des avonds, voor u en de makkers...”’ -
‘Lieg ik, Philetas? Spreek, is het waarheid?
Hoe ik uw' bede verhoorde, dat weet zelfs
Daphnis, die ons bij het kussen verraste.

[p. 172]

 

De oogsttijd eindt nu... Kaal is de wijnberg...

 

Neemt gij mij euvel, dat ik om mijn loon vraag?’ -

 

Allen beaamden dit woord. - Van zijn' rustplaats

 

richtte de jong'ling zich op: met een' klucht'ge

 

buiging trad hij vóor de geliefde, en

 

sprak de gevleugelde woorden: ‘Uw eisch is

 

billik; en, waar hij het niet, toch verhoorde ik

 

blijde 't aanzoek, dat zoo snedig een tongsken

 

even mij stuurde. Ja, Daphnis, gij zegt het,

 

was bij dien regen van zoentjes aanwezig...

 

Toen gij mij losliet, ging ik met hem een

 

goed eind weegs door den wijngaard. Daphnis,

 

is het niet waar, dat mijn' wang was gezwollen?

 

Riedt gij, in ernst, niet een' arts te bezoeken,

 

duchtend terecht, dat er dolheid op volgde?

 

Doch, om het even: het woord, dat ik wegschonk,

 

houd ik. Den dans, dien 'k beloofde, ik dans hem!’ -

 

 

 

Handengeklap en gejubel van stemmen

 

flakkerde in trillers omhoog naar de lucht, die

 

heinde en ver, als met rozen bezaaid scheen.

 

Steviger snoerde de knaap nu zijn schoeisel,

 

schikte zijn kleed in den gordel, en trad tot

 

dicht bij de tuinpoort, juist, wen in 't Oosten

 

't maantje de zilveren horens omhoog stak.

 

Rhythmisch bewoog de

 

jong'ling de voeten,

 

traag nu, dan sneller,

 

fiksch op de maat.

[p. 173]

 

Groetend verhief hij

 

de armen, en zwaaide

 

knapen en maagden

 

kussen en lonkjes

 

toe met de hand.

 

Dan, Atalante

 

troonend naar voren

 

- nauweliks hield zij

 

't schootje gereed, -

 

sneed hij, zoo scheen het,

 

trossen na trossen,

 

toonde ze lachend,

 

aamde hunn' geur, en

 

wierp ze haar toe.

 

Toov'rend een aanblik

 

was 't, wen de danser,

 

buigend den rechter

 

knie tot den grond,

 

't meisje op den linken

 

noopte tot zitten,

 

zachtjes haar 't hoofd deed

 

bukken, en druiven

 

perste in haar' mond.

 

Toov'rend was de aanblik,

 

als met de voeten

 

tripp'lend, Philetas

 

perste de druif;

 

als hij de vreugd na-

[p. 174]

 

bootste des meesters,

 

die, uit de handpalm

 

drinkend, als kenner,

 

de oogen gesloten,

 

klapt met de tong.

 

Doch, als hij eind'lik

 

tot Atalante

 

naad'rend, den beker

 

hield aan haar' mond;

 

als hij, op beurt, dien

 

leed'gend, de schoone

 

plotseling zoende op

 

't puntje der kin;

 

toen, ja, begreep daar

 

ieder den diepen

 

zin, die verborgen

 

lag in het spel:

 

Minnebegeerte

 

schuilt in de wijndruif;

 

onder 't getande

 

loof van den wingert,

 

sluim'ren de Erooten

 

met pijlen en boog