Fladderende vlinders

[p. 168]

Kleopatra

Den gevierden Meester Lourens Alma Tadema, naar zijne eigen, heerlike schepping

Helblauw spant zich de trans over den kalmen Nyl.
Zongoud smelt met de blankschuimende baren saam.

Tempels heffen hunn' zuilen

rijk bemaald, in de vest, omhoog.

Traag, - melodisch gewiegd op het azuren kil,
koninklik als een' zwaan, wen zij den slanken hals

sierlik plooiend, de trotsche

veeren struift, en het meer doorklieft, -

zóo naakt, scheppend in 't nat kabb'lenden kring op kring,
't vorst'lik schip, en verwekt juub'lende kreten van

't peplumdragende volk, dat

samenstroomde op den oeverkant.

Blaarfestoen en gebloemt', rozen, acanthenloof
draagt troonhemel en mast; schachten van 't zuiverst goud

sieren zuil en pilaren,

franjes wapp'ren om 't koepeldak.

[p. 169]

 

Daar rust, strekkend haar slank lijf op der kussens dons,

 

- 't droomziek oog, dat van weelde onder de wimpers gloeit,

 

doelloos starend in 't ruim - het

 

jongst en schoonst Ptolemaïenkind.

 

 

 

Kleurrijk hout en ivoor tooien heur' rustbank; goud-

 

draad siert kussens en kleed; - toov'rend van schoonheid is

 

't meisjespaar, die geknield, de

 

Macht'ge groeten bij cytherklank;

 

 

 

't lotusbloempje verhoogt 't git van hunn' lokken, 't malsch

 

borstvleesch deint, in het kleed - blank-alabasten vaas -

 

op en neer, en de rooz'ge

 

beenen blozen door 't sluierjurk.

 

 

 

Wie - wie steekt naar de kroon 't godd'lik vorstinnenbeeld?

 

Halfdoorschijnende stof dekke, met lichte tint,

 

sneeuwen borsten en hals - zij

 

floerst, maar bergt haar' gestalte niet!

 

 

 

Toov'rend rondt zich haar' heup; blanker een' arm had nooit

 

Zeus' blankarmige ga; fijner besneden kin,

 

neus, en blozender wang, had

 

Hawthor nimmer, de mingodes.

 

 

 

't Havikvormig djadeem siert, met een' band van goud

 

mild neergollevend haar, dat tot den gordel daalt;

 

zorgloos knelt zij in hand den

 

dubb'len schepter der heerschappij....

 

 

[p. 170]

 

- Ziet! Juist naast de galei naakt, op eenvoud'ge boot,

 

plechtvol zwijgend en 't oog nat van bewondering,

 

langzaam Romes gezant, hij,

 

ziel der machtige Driemanschap.

 

 

 

Zeil neer! Riemen omhoog, roeiers! tot huldeblijk!

 

- Eerbied op het gelaat, rijst de Romein, en groet

 

hoff'lik lachend en buigend,

 

't zinbetooverend vrouwenbeeld!

 

 

 

De eind'loosstrekkende Nyl trilt bij der zonne kus...

 

Zóo Antonius, wiens blik in 't vorstinnenoog,

 

diep, uit blauwenden mere,

 

star der liefde, u verschijnen ziet!

November, 1882.