Fladderende vlinders

[p. 166]

Silenus

Hoort nu, knapen! en meiden, hoort!
Hoort, wat gist'ren, bij avondschijn,
ik aanschouwde met eigen oog,

ginds, in 't lommerig wijnland.

Hoort nu! Onder een druivenrek,
bukkend onder der trossen last,
stond een wiegsken, en - op het dons

lag, diepsluim'rend, Silenus.

Welk tooneel! Van zijn' kale kruin
gleed een welkende wingertkrans;
op zijn' lippen, bemorst met wijn,

zweefde, onduid'lik een liedje.

Klein, dikbuikig en bruin van huid,
liet hij, over zijne ebben spond',
lui en mak, den gesplitsten voet

nederhangen ten gronde...

- Droomde hij? - Ik en weet het niet!
Zalig snorkende hief hij soms
in zijn' rechter den Bacchusstaf

trots hem zwaaiend in 't rond', en

[p. 167]

 

ziet! daar tripp'len van uit het groen,

 

plots, op stap, in gelid, een' rei

 

nymphjes, satertjes, hand in hand,

 

torschend rozenguirlanden.

 

 

 

Vlug, - en zonder een' kreet, een' klank -

 

schaart zich 't volkje de wiege rond,

 

bindt het geurige bloemfestoen

 

om de leden des slapers,

 

 

 

en, terwijl in zijn' roes, opnieuw

 

de oude dronkaard den thursos zwenkt,

 

rijst, zachtsleepend, een lied, en gaat

 

traagzaam 't wiegsken aan 't schomm'len...

 

 

 

‘Sus! du lieverd!’ - Verneemt gij 't wel?

 

‘Sus! du schatje!’ - Zoo neuren zij!

 

‘Sus! bekoorlike hertendief...

 

Sus! en slaap tot den morgend...’

 

 

 

Vlugger, sneller bewegen zij

 

't koetsje, schaat'ren en spotten luid...

 

Ei! Daar kantelt het leger om!

 

't Kind rolt spart'lend ten gronde!

 

 

 

Bliksemsnel, in gelid, op stap,

 

trippeltrappelt de gansche schaar

 

weg in 't groen... - Op zijn onzacht bed

 

slaapt, volzalig, Silenus!