Fladderende vlinders

[p. 140]

De weerspannige

Lang reeds zocht ik, in woord of lied,
mild opborrelend uit mijn hert,
u te ontvouwen, hoe honigzoet
liefde rust in mijn' boezem.
Lang reeds wachtte ik, dat - roosgekleurd -
Eoos, zwijgend, in 't gouden Oost,
mij lieflachende fluist'ren zou:
‘Zwijg niet langer. Zij wacht u!’

Kupris, dageliks zond ik u
hoopvol - vóor Philomele nog
't klankrijk gorgelen slaakte in 't woud, -
wierookwalmen ten hoogen.
Hoopvol beidde ik, en dag en nacht
vloôn, goudharig of zwartgelokt -
gij bleeft, doof voor de stem der Min,
schuil in 't liefelik huisje!

Hoopvol kwam ik en zocht u weer....
Bladstil vlocht zich, uw dakje rond,
wijngaardloof; om uw' rozenstruik
zweefde een enkele vlinder.

[p. 141]

 

Hoopvol kwam ik. Op 't raamken viel

 

driemaal kloppend mijn vinger: - gij

 

zocht, snelvoetig, te vliên vóor mij

 

achter bloeiende acanthen.

 

 

 

Eroos, hulde zij u! Want gij

 

schoot, vlugwiekende, mij ter hulp,

 

hechtend vast aan de dorens haar

 

spannend leliënrokje.

 

U zij hulde! - In mijn' forschen arm

 

zonk, lichtblozend, de maagd - en ik

 

sloot, volzalig, op kin en mond

 

kussendronkene lippen.