Fladderende vlinders

[p. 134]

Indutiomar

Aan Dr. L. Simons

Bazuinen schaat'ren 't rond, het bruist en zwelt in 't lied

der legioenen, in het klapp'ren der banieren:

‘Smeekt om genâ, barbaren! De aad'laars zegevieren!’

- 't Veld was een' zee van bloed, en dooden smeeken niet.

Plots hennikt, vlak vóor 't legerfront, een ros. - En ziet,

in suiz'lend wilden rid, wen raven rond hem gieren,

stuift, zonder helm noch schild, de koning der Trevieren

voorbij, snel als een stroom, die van de rotsen schiet.

't Gejuich verstomt; bevelen klinken; ruiters stijgen

in 't zaâl; de pijlen sissen, klett'ren; rossen hijgen

den vlucht'ling na, die stormsnel voortrent naar den vloed..

Daar stort zijn paerd neer; twintig zwaerden flikk'ren, treffen,

en, wen de moord'naars 't lijk op hunne schouders heffen,

toont, wie het diepste trof, het hoofd, dat grijnst en bloedt.