Fladderende vlinders
(1885)–Pol de Mont–
Auteursrecht onbekend
[pagina 100]
| |
 | |
Gekeuvel
Diep in 't gemoed, vol klank en kleurgetoover,
bloeit mij een landschap, rozig jeugdmirage! -
Den zoetsten kus, dien sterv'ling ooit verover',
verwon ik daar in eerlike vrijage...
Groen hoekje velds, frisch vijverken, door loover
en lisch omkranst - ziedaar der streek stoffage.
Zij baadde 't rozig voetje in 't water; over
onz' hoofden ruischte en kweelde 't gansch boschage.
Vatte ik heur' hand, schalk sprak zij: ‘Kinderage!’
Stal ik een' zoen, boos keef ze: ‘Eerlooze roover...’
Ik schertste op beurt: ‘Wat baat u zoo'n kijvage?
Geef u gewonnen!’ - 'k Maakte 't grof en grover!
Zóo hield ik vol, dat ze eind'lik zelve, uit rage
mij tegenkuste, mallend: ‘Ik geloof, er
ontbreekt wat... Hier, mij n part van al 't lekkage...
Dit 's mijne leus... Ik kreeg er, nu! 'k beloof er...!’
| |
[pagina 101]
| |
God! wat een strijd! Flus won zij 't avantage.
De bodem dreunde; 't mulle zand - het stoof er...
‘Capi... tu... lee... ren!’ zuchtte ik, doof en doover.
- Luid lachte zij: ‘Wat zegt nu Jan Courage?’ -
Diep in 't gemoed, vol klank en kleurgetoover,
bloeit mij een landschap, rozig jeugdmirage...
Den zoetsten kus, dien sterv'ling ooit verover',
verwon ik daar in eerlike vrijage!
 | |
Huiselik
Zondagnanoen. Een blauwe Junihemel
en warme zonneglans. Vóor 't open raam,
het rugsken naar den bloemhof, zit en slaapt,
gebonden in zijn' stoel, ons eerste kind,
sinds gist'ren acht maand oud. Het hoofdje nijgt
op 't linker schouderken; 't éen' handje hangt
bewust'loos op den stoel, en laat in elk
rooskleurig vingerken een kuiltje zien,
dat ik vast kuste, zoo ‘Moe-moeken’ niet
met streng gelaat mij afwees; 't ander drukt,
als waar' 't een schat, een lepeltje aan het hert,
en 't popje hangt, aan 't eindje van haar touw,
juist naast den voet des lieven, poez'len slapers.
| |
[pagina 102]
| |
- En niets weerklinkt; aan mijne voeten slaapt
mijn kleine hond, half in een' kring gedraaid,
het snoetjen op de voorste pootjes; buiten
bloeit, door den wind bewogen, 't hooge gras
vol geel en wit gebloemt', en rond het dak
piept hier en daar een musch 't eentonig liedje,
of klapt een enkel blaarken in den wingerd.
Roskleurig danst een straal de kamer rond,
bemaalt met streep hij streep èn brons èn staal,
en uit mijn hoekje volg ik 't spel des lichts
en 't rustig ademhalen van mijn kind.
Juni, 1883.  |
|