Fladderende vlinders

[p. 64]

VIII
Zoo gansch alleen

De herfstwind waart in 't loof... Waar zal ik zwerven, zoo gansch alleen?
Op naakten stengel hangt de roos te sterven, zoo gansch alleen...

De dagen vliên. De tijd, op ijz'ren wieken, verschijnt, verdwijnt.
Waar zal ik, arme lijder, troost verwerven, zoo gansch alleen?

't Is lang geleên. 't Was Mei! De vogels zongen. De beek sprong los.
Toen dwaalde ik niet, met wangen zonder verven, zoo gansch alleen!

Ik weet een' boom. Zoo vaak ik daaraan denke, zit onder 't loof
een zalig paar, omringd door bloemengerven, zoo gansch alleen!

Haar oog en wang zijn de uw'; zijn' stroever trekken behooren mij.
o Rozenwang, wat moet ik noode u derven, zoo gansch alleen!

Verrukt, volzalig, sneed ik, in de linde, mijn' naam en d'uw':
daaronder wil ik nu, als grafschrift, kerven, zoo gansch alleen:

‘Gij al, die mint, 't was heden mijne, en - morgen - is 't uwe beurt:
Gij droomt van heil... Ach! Enkel leed zult ge erven, - zoo... gansch alleen!’