Fladderende vlinders

[p. 36]

VIII
De bloode

Iets is er, dat ik moeilik kan beseffen:

hoe 't moog'lik is een' mond, een' tong te hebben,

en stom te blijven, als ik haar mag treffen.

'k Ben even flink gebouwd als alle knapen;

toch durf ik zelfs geen' blik naar 't meisje wagen,

wen de and'ren al der liefde vreugde smaken!

‘Gij, domme jongen! Schoei uw' stoute schoenen!’

Spreek 't liefken aan: zij antwoordt niet met roeden.

Zij kuiert om ons hutjen alle noenen!’

Zoo schertst Jan-Oom. En ik - ik heb gezworen,

Nu spreek ik... Vast!... Daar naakt zij... Vruchtloos pogen!

Ik zwijg, en gluur naar 't haantjen op den toren.