Claribella

[p. 203]

XXVII.

Nog voel ik, geuriger dan rozenlucht,

uw mond vaak langs den mijnen glippen.

Nog smelt uw kus, gelijk een rijpe vrucht,

in honigzoetheid op mijn lippen.

Luik ik het oog - uw aanzicht glanst mij aan,

stop ik het oor - uw stemme klinkt mij tegen,

staar ik mijn venster uit - ik zie U staan,

loop ik door 't bosch - 'k vind U op al mijn wegen.

Voor eeuwig, eeuwig heên - toch zijt Gij daar!

Dood en in 't graf - toch leeft Gij waar ik leve,

en 't is mij soms, niet Gij zijt dood, voorwaar,

en ik ben 't zelf, die U als geest omzweve....