Claribella

[p. 201]

XXVI.

Ik voel mij, nu Gij niet zijt, als de mot,
die, aangelokt door 't licht, bij zomeravond
door 't open venster in een kamer dringt,
en achter haar wordt 't venster dichtgemaakt,
gedoofd de mooie vlam, gelijk een bloem
die plotsling slensen zou, en in het donker
wiegt nu het dier in 't rond, en bonst zich 't hoofdje
te pletten tegen wand en ruit en kast.

En buiten wandelt, blank, de maneschijn,
een wonderfee, 't spinrokken in de handen,
rond in den gaard, en spint haar tullen sluiers
om struik en boom en roos en leliekelk.
Een flauwe straal dringt in het dof vertrek
en wijst der mot den weg.

[p. 202]

 

o Ja, daarbuiten

 

is 't Paradijs! Dáar wil zij heen, dáarheen.

 

De boomen ziet zij wuiven; op hun hoogen

 

halmdunnen stengel wiegen, of zij wenken:

 

‘o kom, kom, kom!’ de blanke leliën;

 

en rozen lijken, in den tooverluister,

 

als kervende granaten....

 

 

 

Driftig schuift nu

 

de mot haar gazen wiekjes op; onstuimig,

 

snel als een kogel vliegt zij in dien straalglans

 

vooruit..., doch treft, eilaas! 't bedrieglijk glas,

 

en valt ten grond, gekneusd, het hoofd geborsten,

 

waar morgen haar een logge knechtenvoet

 

vertrappen zal....

 

 

 

Die mot is als mijn ziel....

 

U ná wil zij, U ná in de eeuwigheid!

 

Almachtig spant Verlangst haar vleugels open.

 

Doch - wát zij poogt, gevangne van mijn lijt,

 

zij kán niet heen en smacht in 't donker voort....