Claribella

[p. 159]

X.

Toen Gij zijt heengegaan - dien nacht,

o, 'k weet het nog als was 't van gister nauw, -

lag over huis en straat de sneeuwen vacht,

de wind blies rauw, heel fel en rauw.

Geen woord, dat U weerhouden had

wellicht, heb ik gezegd; 'k heb niets gedaan,

dat U deed keeren; stom en stijf, met glad

gezicht zag ik tot U en - liet U gaan!

Doch, toen de straatdeur achter U

in 't slot gevallen was met dof gerucht,

toen ben ik opgeschrokken, angstig, schuw,

en als een dwaas U nagevlucht.

En 'k heb uw stap aanhoord, heel lang,

wegdomlend in den sneeuw, die 't al bedekte,

en plotsling neschten tranen mij de wang

terwijl ik de armen naar U strekte.