Claribella

[p. 7]

II.

Slechts voelen kan ik, - niet verklaren

wat dezen stond in mij geschiedt.

Geen windje zwabbert; - langs de baren

beweegt geen riet.

Bladstil in 't slapend water hangen

de wilgetakken, treurig, zwaar -

toch zweeft een adem langs mijn wangen

en streelt mijn haar.

Als hoorde ik 't eigen harte kloppen,

zóo eenzaam is 't... Toch lijkt het schier,

als raken zachte vingertoppen

mijn voorhoofd hier.

Geen vogel kwedelt liefd'akkoorden,

geen krekel sjirpt er wijd en zij. -

Toch is 't, als spreekt vol zoete woorden,

een stem tot mij.

[p. 8]

 

Toch zweven - klankloos - gansche zinnen.

 

vol wondre melodie in 't rond,

 

zoo zoet, als zong van 't reinste minnen

 

een feeënmond....

 

 

 

O Gij, wier geest op de avondluchten

 

míjn geest omzweeft met zachten groet,

 

hoe vér van U, ik hoor U zuchten,

 

'k weet wát Gij doet.

 

 

 

'k Weet dat Gij ergens zijt, ik luister

 

als gingt Gij zeggen: ‘Kom, wees mijn!’

 

Uw oogen scheemren in het duister

 

als sterrenschijn.

 

 

 

O blijf gerust, blijf láng verdoken

 

in 't zedig oord, waar geen U vindt: -

 

ik heb deez' nacht met U gesproken

 

en U bemind.

 

 

 

En zie - zoo waar ik eenzaam kniele,

 

en 't Noodlot dank voor Uw bestaan, -

 

zie! elk gedacht van Uwe ziele

 

heb ik verstaan!