De amman van Antwerpen

[p. 83]

XII.

Ze had geslapen! Vast had ze geslapen! Hoe was 't mogelik, dat ze geslapen had in die ene nacht van alle nachten, waarin ze had willen - had moeten wakker blijven en waken!

Maar was de nacht al geheel voorbij? Was het misschien noch niet te laat? Ze kon toch niet lang -, ze kon immers maar even hebben geslapen! Ze had gedroomd, lang en veel gedroomd, en ze herinnerde zich noch volkomen haar droom, maar een oververmoeide kon zoveel dromen in een enkel uur.

Ze ging naar de deur; met korte levende stapjes strompelde ze er naartoe... Wat was toch dat vreemde verlammende gevoel

[p. 84]

in haar hersenen en in de ruggestreng? Maar ze moest voorzichtig gaan; ze moest niemand wekken;... nu vooral mocht ze niemand wekken... De Werf ontwaakte al. Ze opende voorzichtig haar deur en sloop over het portaal en de gang naar de kamer van Mechtilde.

Ze bukte - en luisterde.

Niets! - Geen geluid - alles was er stil, volkomen stil, zelfs geen zacht ademhalen, zoals ze vroeger altijd gehoord had.

Alles was donker, met een levende schemerstraal, invallend van boven, heel hoog door de uitgesneden klaver in de luiken door een reet van het gesloten gordijn.

Ze zag niets anders dan die ene straal; ze hoorde de stilte zieden in haar oor. Ze ging een kamer verder en luisterde aan de andere deur, - die van zijn kamer nu. - Zonderling! Tegen zijn gewoonte in was zij niet op slot; zij was slechts even aan; ze duwde er tegen met de hand en zachtjes schoof ze open - als van zelf.

[p. 85]

In de schemer van de lichtgele gordijnen zag ze hem liggen, midden op het bed.

Ze was verloren, als hij haar nu hoorde! Maar in haar angst vergat ze haar eigen gevaar.

Het was donker in de kamer. Ook hier waren luiken en gordijnen gesloten, maar in de grijskoude schemer zag ze toch duidelik zijn groot, machtig lichaam, midden op het brede bed, de omtrekken scherp afgetekend tegen de citroengele gordijnen, de lippen stijf opeengeklemd, het hele was witte gelaat bleek als van een dode. Hij sliep gerust; maar, in zijn kalme slaap van oververmoeide, zag hij er veel ouder uit dan hij werkelik was. Zo oud bijna als een zestiger, het hoofd heel licht voorovergebogen, de handen als in gebed gevouwen op het geel satijn van het deken, dat op dezelfde wijze was bestikt als het deken op het bed van zijn vrouw, met de oude leus van zijn oud geslacht:

‘Ic berne, mer en verberne niet.’

[p. 86]

Hij ademde licht, met zacht rijzend dalen van zijn brede borst, en even lachte hij in zijn slaap.

En Brechte wilde de deur van de kamer weer sluiten, maar nu zag ze, voor het eerst sedert ze was ontwaakt, in het Oosten, achter de O.L. Vrouwetoren, de rozenschemer van de nieuwe dag, en ze wist het, nu wist ze het in ééns, dat het te laat was, dat ze de nacht, die volgen zou, niet meer zou hoeven te waken. Hoe had ze kunnen slapen, terwijl ze wist, dat van haar waken twee mensenlevens afhingen!